Het VN Verdrag is geen sta in de weg, het is de weg naar inclusie!

Loon berekenen

De Kamerbrief over de loonsdispensatie die staatssecretaris van Ark schreef, en afgelopen dinsdag naar de Kamer stuurde, voelde als een stomp in mijn maag. Eentje die je na een paar dagen nog voelt, eentje die je precies raakt op het punt waar je al die jaren voor hebt gestreden. Het meest pijnlijke was 1 zin, namelijk “Het VN Verdrag staat er aan het beginsel aan in de weg dat er maatregelen worden genomen die de mogelijkheden van arbeidsbeperkten verzwakken om op gelijke voet met anderen deel te nemen aan de maatschappij.” (p. 14) Met een verwijzing naar artikel 4 (gelijke economische en sociale rechten). Wat mij stilzet bij de vraag: "Hebben jullie nu echt niet begrepen wat inclusie inhoudt?"

Er is namelijk een hele goede reden dat het VN Verdrag speciale maatregelen inperkt, niet omdat mensen moeten worden uitgesloten, maar juist om mensen in te sluiten. Mensen met een handicap afhankelijk houden van regelingen, loondispensatie, loonkostensubsidie, of wat dan ook, is namelijk geen gelijkwaardige positie op de arbeidsmarkt, het maakt tweederangsburgers. Natuurlijk, ik zal als laatste zeggen dat werkgevers alle kosten zelf moeten dragen, omdat dat niet realistisch is, maar waarom moet dat via de arbeidsgehandicapte? Waarom niet via de belasting?

Klinkt dat te simpel?

Misschien klinkt het wat simpel in de oren, maar als we gelijkwaardigheid nastreven (i.p.v. het huidige inperken van de kosten voor gehandicapten), dan moeten we mensen met een handicap ook als volwaardige burgers gaan zien. We moeten verder kijken dan alleen de feitelijke productieve bijdrage (die meestal lager ligt), maar ook kijken naar de sociale kant van het in dienst nemen van mensen met een handicap. Denk hierbij aan voordelen als: a) binnenhalen van creatief en innovatief talent, ook bevorderend voor de kennis over toegankelijkheid b) positieve effecten op de arbeidsmoraal, op samenwerking en efficiëntie, c) een organisatie die een afspiegeling van de maatschappij vormt.

Tegenover de feiten dat het in dienst nemen van een arbeidsgehandicapte lang niet zo duur is als men vaak denkt: a) de gemiddelde werkplekaanpassing kost 500$ per jaar, b) afname kortdurend verzuim onder medewerkers, c) opgedane ervaring om medewerkers na langdurige ziekte of een ongeval, weer in dienst te nemen en daarmee talent voor de organisatie te behouden. Dit zijn belangrijke punten om de personeelskosten niet te ver uit de klauwen te laten lopen. Zeker voor MKB bedrijven, die zoveel moeite hebben om langdurig zieke medewerkers weer terug naar arbeid te krijgen, met alle kosten van dien.

Compensatie voor kosten

Natuurlijk, mensen met een handicap in dienst nemen brengt op individueel niveau extra kosten met zich mee, hiervoor kunnen we prima een minder zware administratieve last bedenken. Heel simpel, maak van werkplekaanpassingen een aftrekpost voor ondernemers, koppel daar een korting op de belasting aan (waarbij dus ook jobcoaching, gebaren tolken, schrijftolken, etc. onder werkplekaanpassingen moeten vallen). Allemaal elementen om gelijkwaardige prestaties te verhogen, en dus de productiviteit van individuele medewerkers.

Belasting teruggave

Daarnaast zijn er natuurlijk ook mensen met een handicap zonder werkplekaanpassingen, zij werken vaak minder uren. Hiervoor zou korting op de loonkosten via de belasting kunnen worden geregeld. Wat hiervoor nodig is, ja het is niet anders, dat je zelf aangeeft een handicap te hebben, en dat je je werkgever deze laat registreren zodat de belastingvoordelen kunnen worden ingezet. Dat is een stukje verantwoordelijkheid wat wij zelf (als medewerkers met een handicap) op ons moeten nemen. Want alleen door alle benodigde informatie te delen, is het mogelijk om optimaal te presteren, en daarmee dus ook het beste uit jezelf te halen.

Gelijkwaardigheid, begint met inclusie in plaats van nieuwe hokjes creëren!

Laten we nu maar eens gewoon stoppen met al die complexe regelingen, waar werkgevers gek van worden. Waar mensen met een handicap eerder de dupe van zijn, omdat ze nog verder van de arbeidsmarkt komen te staan, door allerlei regelingen die hen juist een bijzonderheid maken. Laten we het VN Verdrag, en dan specifiek artikel 4, 5, 27 en 28 nu eens realiteit maken. Mensen met een handicap economische zelfstandigheid (art 28) bieden, een gewone baan en eerlijk salaris (art 27), met alle voordelen die ieder ander daar ook bij mag ontvangen (art 5). Waarbij dus zeker ook pensioenrechten (art 4) horen, en dus volwaardig onderdeel van de arbeidsmarkt!

En daarmee tegelijk de werkgevers minder administratieve lasten te bieden, omdat het een kwestie wordt van de bonnetjes op een andere plek in de aangifte verwerken, de juiste vinkjes aanzetten en dus gewoon een goede administratie bijhouden. Dat zou voor iedereen zoveel makkelijker zijn, dan het VN Verdrag een sta in de weg te noemen en mensen met een handicap tot tweederangs burgers te maken!